25 Nisan 2012 tarihinde 10 Meclis Araştırma Önergesinin birleştirilmesiyle Komisyon kurulmasına karar verilmiştir.

Üye seçimiyle beraber Komisyonumuz 19 Haziran 2012 tarihinde çalışmalarına başlamıştır. Toplantılarımız 14 Ocak 2013 tarihinde sona ermiştir.

Komisyonumuzda 1 çevre mühendisi, 2 hukukçu, bir diş hekimi ve 13 doktor milletvekili görev almıştır.

Komisyonumuz çalışma süresi boyunca 24 resmi toplantı ve 4 çalışma ziyareti yapmış ayrıca çok sayıda uzman toplantısı gerçekleştirmiştir. Resmi toplantılarda 30 farklı kişi/kurum ve STK dinlenmiş toplam 73 konuşmacı Komisyonda ağırlanmıştır.

Komisyon toplantılarında konunun bütün paydaşları dinlenilmiş, Sağlık Bakanlığı, Emniyet Genel Müdürlüğü, meslek odaları, sendikalar, dernekler ve konuyla ilgili akademisyenler ile gazetecilerden bilgi alınmıştır.

Komisyonumuzun ilk faaliyeti 5 Ekim 2012 tarihinde Gaziantep’e gerçekleştirdiği ve merhum Dr. Ersin ARSLAN’ın ailesine taziyelerini bildirdiği çalışma ziyareti olmuştur.

Komisyonumuz ayrıca 3 çalışma ziyareti daha gerçekleştirmiş, bu kapsamda Numune Hastanesi, Keçiören Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Sağlık Bakanlığı İletişim Merkezi (SABİM) ve Sağlık Bakanlığı Beyaz Kod Merkezi ziyaret edilmiş, yetkililerden ve sağlık çalışanlarından çalışma konumuza ilişkin bilgi alınmış ayrıca onların görüş ve önerilerini öğrenme fırsatı elde edilmiştir. Komisyonumuz son olarak dönemin Sağlık Bakanı Recep AKDAĞ ile öğle yemeğinde bir araya gelerek tespitlerini ilk elden Bakana aktarmıştır.

Komisyonumuz, bugüne kadar çalışmış araştırma komisyonlarından farklı bir yöntem izleyerek, görev süresi devam ederken 17 Üyesinin imzasıyla Sağlık Bakanına bir mektup göndermiştir. 13 Aralık 2012 tarihli mektupta, Komisyonun o tarihe kadar tespit ettiği ve acil olarak çözülmesi gerektiğini düşündüğü aksaklıklara yer verilmiştir. Bakan AKDAĞ’ın Komisyona yaptığı sunumda mektupta yer verilen 10 maddelik taleplerin bir kısmının yerine getirildiği bir kısmı için ise araştırma çalışmalarının devam ettiğini ifade etmiştir.  (Mektupta taşeron işçiler için hukuki yardımdan şiddet mağdurlarına tazminat ödenmesine, kamu spotlarından cezaların artırılmasına ve ilköğretimden başlayarak sağlık iletişimi dersleri verilmesine yönelik çok çeşitli alanlarda öneriler yer almıştır.)

Komisyon Raporumuz 6 Bölümden oluşmaktadır. Komisyonun kuruluşu ve çalışmalarının anlatıldığı 1’inci Bölümün ardından Türkiye sağlık sisteminin ve politikalarının anlatıldığı 2’nci Bölüme yer verilmiştir. 3’üncü Bölümde genel olarak şiddet kavramı anlatılmış, şiddet türlerine ve şiddetin nedenlerine yer verilmiştir. 4’üncü Bölümde Genel olarak sağlık çalışanlarına şiddet anlatılmış, bu konuda dünya örnekleri verilmiş ve alınan önlemler çeşitli ülke başlıkları altında anlatılmıştır. Raporun 5’inci Bölümünde ise Türkiye’de sağlık çalışanlarına yönelik şiddet anlatılmış, şiddetin nedenlerine ve Komisyonda yapılan sunumlarda getirilen çözüm önerileri tartışılmıştır. Öneriler başlıklı 6’ncı ve son Bölümde ise Komisyonumuzun sağlık çalışanlarına yönelik şiddetin önlenmesine yönelik önerileri 3 başlık altında toplanarak kısa ve vurucu cümlelerle ifade edilmeye çalışılmıştır. Bölümde “Örgütsel/Kurumsal Faktörlere ve Cezalara Yönelik Öneriler”, “Toplumsal ve Çevresel Faktörlere Yönelik Öneriler” ve “Tarafların (Hizmet Sunan ve Alan) Özellikleri, Etkileşimleri ve İletişimlerine Yönelik Çözüm Önerileri” başlıklara altında toplam 66 maddelik öneriler paketine yer verilmiştir.

Şiddetin önlenmesi konusunda bütün toplumumuza görevler düştüğü gibi hem Meclisimize hem de tekil olarak bütün siyasetçilerimizin de yapabilecekleri bulunmaktadır. Örneğin Sağlık Bakanlığının Hasta ve hasta yakınlarının bekleme alanları ve hizmet sunulan tüm fiziki mekânlar konforlu beklemeyi sağlayacak şekilde düzenlenmesi ve hastalara ayrılan sürenin artırılmasını sağlaması gerekirken, medyanın haberlerin yanında, televizyon dizilerinde de sağlık çalışanlarına yönelik şiddeti teşvik edici, şiddeti bir sorun çözme yolu olarak gören yayınlardan kesinlikle kaçınması gerekmekte, Milli Eğitim Bakanlığının ilköğretimden başlayarak sağlık okuryazarlığının artırılmasına yönelik önlemler alması gerekmektedir. Yine hasta ve hasta yakınlarının hasta haklarının yanı sıra hasta sorumluluklarını da öğrenmesi gerekirken, sağlık çalışanlarının iletişim eğitimi alması gerekmektedir.

Bu doğrultuda sağlık çalışanlarına sahip çıkmak ve yaptığımız açıklamalarla onların yalnız olmadığını hissettirmek teker teker hepimizin vicdani göreviyken, cezalarda caydırıcılık sağlanması noktasında TCK’da değişiklikler yapılması hususunda ise Meclisimize görev düşmektedir.